Oni sebe vide kao hrabru manjinu koja je u neprestanom sukobu sa beslovesnom većinom, njenom prošlošću i sadašnjošću. Nevolje, međutim, počinju kada napravimo najmanji otklon od njihove samosvesti, od onoga do čega oni tako gorljivo drže. Vrlo brzo se ispostavlja da oni niti su hrabri, niti su manjina. U čemu je hrabrost obračunavati se sa slabijima, i po čemu si manjina ako si samo istureni deo jedne većine, koja se na planetarnom nivou formira posredstvom najuticajnijih medija? Oni ostrvljeno napadaju, pod okriljem globalnih vladajućih klika, ono malo jedva primetnih tačaka otpora njihovoj hegemoniji. Oni su otpor otporu, reakcija na najmanje naznake revolucionarne akcije, jurišni ideološki odredi euro-atlantskog imperijalizma. Kao takvi, predstavljaju najkonzervativniji deo našeg društva; jedino što rade je konzerviranje postojećih odnosa moći na globalnom nivou, praktikujući ih unutar našeg društva. Druga Srbija, Druga Rusija, „revolucije“ egzotičnih boja u bivšim sovjetskim republikama, venecuelanski „Otpor“, sve su to delovi reakcionarne internacionale koja se organizuje protiv onih koji dovode u pitanje uspostavljeni svetski poredak.
Imajući u vidu ovaj širi društveni kontekst, stvari postaju uveliko drugačije nego što se čine iz ptičje perspektive „proliberalnih elita“. Daleko od toga da su hrabre manjine, one su kukavičke falange koje su se identifikovale sa agresorom, nasrćući na njegove žrtve, u želji da dezavuišu i podriju svaki njihov pokušaj otpora. Hrabre manjine u krvi su satrte tokom Pariske komune, kratkotrajnog bleska socijalističke revolucije u Nemačkoj, Španskog građanskog rata itd., suočene uvek sa istim protivnikom, snagama imperijalizma. Tamo gde su uspele da odnesu pobedu, neprestano su bile izlagane snažnim napadima, spolja i iznutra, opet od strane istog protivnika, čiju su planetarnu dominaciju osporavale. Takav je slučaj i sa našom istorijom. Bile su to hrabre manjine koje su ustajale protiv okupatora i imperijalista, od Kosovskog boja u 14. veku, preko srpskih ustanaka početkom 19. veka do otpora NATO-agresiji krajem 20. veka. Uvek usamljene na početku, pokretale su pobune protiv onih koji su neprikosnoveno vladali svetom, i delovali svemoćno. I preokretale su odnos snaga, u saradnji sa saveznicima; doprinosile su uspostavljanju nove većine, svrstavajući se uvek na stranu progresivnih istorijskih projekata. Tokom poslednjih dvadesetak godina, veći deo našeg naroda se, uz izvesna kolebanja, hrabro suprotstavljao euro-atlantskom imperijalizmu. I opet je u početku bio usamljen. Većina je, hipnotisana lažima globalnih medija, ćutala ili napadala to malo snaga otpora, nazivajući ih „agresorima“, „dželatima“, „zločincima“, „fašistima“ itd. Danas situacija nije toliko sumorna, ali daleko od toga da je povoljna. I dalje je na delu nasilje, sprovođeno od istih centara moći, kao u prethodnoj deceniji. U pravu je T. Pančić, moguća je diktatura i u ime većine - osetili smo je itekako na svojoj koži u poslednje dve decenije, izloženi gotovo potpunom jednoumlju globalnog javnog mnenja. Ali, nadu uliva činjenica da, iako još uvek u znatnoj manjini, jačaju glasovi otpora. Možda je to naznaka preokreta odnosa snaga, definitivnog kraja jednog retrogradnog istorijskog projekta koji se maskira floskulama o „modernizaciji“ i „demokratizaciji“? Možda je to ono što izaziva nervozu i bes „proliberalnih elita“, dovodeći do ovakvih socijal-rasističkih ispada?
No comments:
Post a Comment