Anti-titoisti
(O Lomparovoj kritici titoizma)
„Teorijski“ nivo desničarkog antititoizma i antikomunizma, naročito kod nas, karakteriše drastična površnost i nesolidnost. Za razliku od ovih parateorijskih produkata, ozbiljne kritike „totalitarnog“ (sovjetskog) ili „autoritarnog“ (jugoslovenskog) socijalizma dolazile su uglavnom sa levice. Nije mi poznata kritika nekada postojećih socijalističkih poredaka koja se, po dubini uvida, može porediti sa, na primer, onim što je ponudila Praxis filozofija ili Frankfurtska škola. Tako je, na primer, kritika koju je kod nas preduzeo Nikola Milošević, a koju mnogi smatraju najozbiljnijim poduhvatom ove vrste, pre kritizerstvo nego teorijski respektabilna obrada predmeta kritike. Ona se kreće više na nivou ideoloških opštih mesta, karakterističnih za antikomunizam ili antistaljinizam, kojima se nalaze problematična uporišta u Marksovim, Lenjinovim ili Staljinovim tekstovima, ostajući izvan pažljivog studiranja i podrobnog tumačenja opusa ovih autora. Još problematičnije, čitava Miloševićeva konstrukcija počiva na teorijski (filozofski) sumnjivoj poziciji „psihologije znanja“ koja ne uzima u obzir, a još manje se suočava, sa od ranije prisutnom filozofskom kritikom psihologističkog metoda. Na kraju, oko ove kritike se više digla kvaziintelektualna prašina koja je Miloševića proizvela u uzornog predstavnika disidentske teorijske scene, nego što je tako formiran sud prošao proveru i zadobio saglasnost stručne filozofske javnosti. Da ne spominjemo činjenicu da se ova (samo)promocija Miloševića u vodećeg kritičara marksizma, lenjinizma, staljinizma i svih ostalih antikomunizama, dešava tokom 80-tih, kada su manje-više svi viđeniji intelektualci, koji su do tada bili tako orijentisani, digli ruke od marksizma i komunizma. Kada je čak postalo pomodno biti antimarksista ili antikomunista. Ova činjenica baca senku na Miloševićev gotovo kultni disidentski status, stečen u našim „intelektualnim“ krugovima. Jer, po čemu su moralna hrabrost i intelektualna veličina biti antikomunistički disident u vreme sumraka komunizma? Valjda bi suprotno pre trebalo da imponuje, biti interesantan i pronicljiv branilac komunizma u trenutku njegove izloženosti političkoj i ideološkoj antikomunističkoj hajci, koja se sa kapitalističkog Zapada survala na svet socijalističkog Istoka. I čije su posledice bile razno-razne „disidentske“ grupe koje su tražile restauraciju ovog ili onog starog, istorijski prevaziđenog društvenog poretka, od „građanskog društva“ do tradicionalne etničke i religiozne zajednice.
(Zlo)duh titoizma
Ali, i ovo površno Miloševićevo kritizerstvo je beskrajno dublje od kritike titoizma koju promoviše njegov deklarisani sledbenik Milo Lompar...
(ceo tekst na sajtu Nove srpske političke misli)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment